Μέρος Α
Οι ιστορίες και οι "μαρτυρίες" που σχετίζονται με τα Backrooms αποτελούν κυρίως φανταστικές αφηγήσεις χρηστών του διαδικτύου, οι οποίοι περιγράφουν τις "εμπειρίες" τους σε αυτήν τη μυστηριώδη διάσταση. Αυτές οι ιστορίες συχνά είναι γραμμένες με έναν τρόπο που τις καθιστά πιο ρεαλιστικές, ενισχύοντας το μυστήριο. Παρακάτω παρατίθενται μερικές από τις πιο γνωστές ιστορίες που κυκλοφορούν. Σήμερα θα μιλήσουμε για ακόμα ένα πολύ γνωστό Creepy Pasta του διαδικτύου, σήμερα θα μιλήσουμε για τις τρομακτικές ιστορίες χρηστών του διαδικτύου που αφορούν τα backrooms:
1. Ο κύκλος του χρόνου
Ποτέ δεν πίστευα στις ιστορίες για τα Backrooms, μέχρι που βρέθηκα εκεί. Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό, περπατούσα στο δρόμο για τη δουλειά. Ξαφνικά, ένιωσα το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια μου, και πριν το καταλάβω, βρισκόμουν σε έναν τελείως διαφορετικό χώρο. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η μυρωδιά της μούχλας και το χαρακτηριστικό βουητό των φθορισμού. Οι τοίχοι γύρω μου ήταν κίτρινοι, ξεθωριασμένοι, με μικρά σημάδια υγρασίας στις γωνίες.
Περπάτησα για ώρες. Δεν υπήρχε καμία έξοδος, ούτε παράθυρα, ούτε πόρτες που οδηγούσαν κάπου συγκεκριμένα. Το μόνο που υπήρχε ήταν περισσότεροι διάδρομοι και δωμάτια που έμοιαζαν πανομοιότυπα. Αρχικά, προσπάθησα να αφήσω σημάδια πίσω μου, χρησιμοποιώντας ένα μικρό κομμάτι χαρτί που είχα μαζί μου, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι τα σημάδια εξαφανίζονταν.
Η πιο ανησυχητική στιγμή ήρθε όταν κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν 11:45 π.μ. όταν μπήκα στον χώρο, αλλά το ρολόι μου έδειχνε το ίδιο ώρα κάθε φορά που το κοιτούσα. Ήμουν παγιδευμένος σε έναν κύκλο χρόνου.
Μετά από αυτό, άρχισα να παρατηρώ ότι οι τοίχοι άλλαζαν. Στην αρχή ήταν σχεδόν ανεπαίσθητο – μικρές παραμορφώσεις, σαν ο χώρος να "αναπνέει". Στη συνέχεια, εμφανίστηκαν σκιές στις γωνίες, και είχα την αίσθηση ότι κάτι με παρακολουθούσε. Κάθε φορά που γύριζα το κεφάλι μου, ένιωθα ότι το είχα δει μόλις με την άκρη του ματιού μου.
Η κατάσταση κορυφώθηκε όταν βρέθηκα ξανά στο ίδιο σημείο από όπου ξεκίνησα, αν και είχα κάνει αμέτρητες στροφές και αλλαγές κατεύθυνσης. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι ίσως ο χώρος με παίζει σαν πιόνι. Η τελευταία μου ανάμνηση είναι ένα δυνατό φως που με τύφλωσε. Όταν ξύπνησα, ήμουν ξανά στο σπίτι μου, αλλά ο χρόνος είχε περάσει. Έλειπα για τρεις μέρες, αλλά για μένα είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες.
---
2. Το πλάσμα του Επίπεδου 2
Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα στα Backrooms. Ένα λεπτό περπατούσα στον δρόμο, και το επόμενο στεκόμουν σε έναν άδειο χώρο με ατελείωτους κίτρινους τοίχους. Το βουητό των φθορισμού ήταν εκκωφαντικό, και η μυρωδιά υγρασίας με έκανε να νιώθω ναυτία.
Αρχικά, πίστεψα ότι ήμουν μόνος. Εξερευνούσα για ώρες, προσπαθώντας να βρω έναν τρόπο να βγω. Όμως, όταν έφτασα σε μια περιοχή με διαφορετικούς τοίχους – σκουρότερους, με φθαρμένη υφή – τα πράγματα άλλαξαν. Το βουητό των φώτων έγινε πιο δυνατό, και μια παράξενη αίσθηση φόβου με κυρίευσε.
Κάτι δεν πήγαινε καλά. Στην αρχή, άκουσα μόνο έναν αχνό ήχο, σαν κάποιον να σύρει τα πόδια του. Όσο προχωρούσα, ο ήχος γινόταν πιο δυνατός, πιο ξεκάθαρος. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να πάω προς την κατεύθυνση του ήχου, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου.
Και τότε το είδα. Ήταν ένα πλάσμα, παραμορφωμένο, σαν σκιά που πήρε σάρκα. Είχε μακριά, λεπτά άκρα και μάτια που λαμπύριζαν στο σκοτάδι. Δεν περπατούσε – γλιστρούσε πάνω από το έδαφος, σαν να μην είχε βάρος. Το χειρότερο ήταν ο ήχος που έβγαζε, ένας συνδυασμός από βογγητά και σφυρίγματα.
Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, προσπαθώντας να ξεφύγω. Οι διάδρομοι έμοιαζαν να αλλάζουν, να γίνονται στενότεροι, σαν να με κατεύθυναν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Κάθε φορά που κοίταζα πίσω μου, το πλάσμα ήταν πιο κοντά. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να ξεφύγω – το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι έπεσα από μια πόρτα στο κενό και ξύπνησα σε ένα πάρκο, μίλια μακριά από το σπίτι μου.
Ακόμα έχω εφιάλτες με αυτό το πλάσμα. Και κάθε φορά που ακούω το βουητό των φθορισμού, νιώθω ότι μπορεί να ξαναβρεθώ εκεί.
Σχόλια